Mijn reis naar Canada
Na 17 jaar mijn zus niet te hebben gezien, besloot ik eindelijk weer naar haar toe te reizen in Canada. Eerder waren mijn man Fons en ik al vijf keer samen naar haar geweest, maar dit keer zou ik alleen gaan. Eerder dat jaar was Fons overleden, en het gemis was groot. Toch voelde ik dat deze reis nodig was – een laatste keer samen zijn met mijn zus.
De vliegreis begon al op een bijzondere manier. Ik had een fijne plek met veel beenruimte en naast mij zat een vriendelijke dame. Tijdens het opstijgen kwam een steward bij ons zitten. Hij raakte met mij in gesprek en vroeg waar mijn reis naartoe ging. Toen ik vertelde dat ik mijn zus ging bezoeken, die ik al 17 jaar niet meer had gezien, luisterde hij aandachtig.
Hoewel hij daarna weer aan het werk moest, bleef hij aan ons denken. Tussendoor bracht hij mij en de dame naast mij een koekje en een flesje wijn – zo’n lief gebaar. Aan het eind van de vlucht kwam hij zelfs met een tasje voor mij: daarin zaten twee pakken stroopwafels, twee flesjes rode wijn en een kaart vol lieve wensen, ondertekend door de hele crew. Zo’n hartverwarmende start van mijn reis had ik nooit kunnen dromen.
In Canada volgden dagen van samenzijn en genieten van mijn zus haar kinderen en kleinkinderen. Hoewel mijn zus begon te dementeren en diepgaande gesprekken soms moeilijk waren, genoten we van elke minuut samen.
We maakten uitstapjes met de auto, bezochten verschillende dorpen, gingen winkelen en uit eten. Thuis speelden we dagelijks rummikub, bladerden door oude fotoalbums vol herinneringen en keken ’s avonds samen televisie — vaak zwijgend, maar altijd verbonden.
Vier weken nadat ik weer thuis was gekomen, kreeg ik het verdrietige bericht dat mijn zus was gevallen en haar heup had gebroken. Ze onderging nog een operatie, maar kreeg daarna complicaties: een longembolie. Uiteindelijk is ze daaraan overleden, op 91-jarige leeftijd.
Het verlies is pijnlijk, maar ik ben zó dankbaar dat ik nog die mooie tijd samen met haar heb mogen beleven. Deze reis, met al zijn kleine en grote momenten, zal ik voor altijd in mijn hart meedragen.
Een laatste omhelzing, een laatste lach, een laatste gedeelde stilte — voor altijd kostbare herinneringen aan mijn lieve zus.
